Vandaag gaan we naar de natuur en de boeren in Vinales. De volgende casa eigenaar heeft een ‘collectivo’ geregeld die ons om 11 uur oppikt bij ons adres. Een collectivo is een taxi die je met anderen deelt. Hij brengt je van deur tot deur en is daardoor soms goedkoper dan de bus. Om 11:00 uur is nog geen taxi te bekennen, ja een heleboel, maar ze rijden door. Wij hangen uit het raam in de woonkamer sinds 10:30 uur. Om 11:45 uur is hij er nog niet en heb ik voorbereidt om in mijn beste Spaans de man op te bellen. ‘The number you called is wrong.’ Dit wordt nog leuk. Precies wanneer ik ophang staat er een taxi voor de deur. Ja hoor, onze taxi! Het is geen mooie oude auto, maar oud is hij zeker. Er zit nog niemand anders in, dus we kunnen lekker zitten, geen riem, veel gekraak, maar we zitten in de taxi en de prijs en bestemming kloppen! De man rijdt dwars door het centrum en in een andere wijk pikt hij een Cubaans stel met baby op.
Pedro
We zitten volgepropt in de taxi, maar hij heeft airco, dus we gaan het goed volhouden. Ondertussen is het al ruim een uur later dan wij dachten te vertrekken, maar zo gaat dat hier in Cuba. De weg valt ons reuze mee. De snelweg vergelijken wij met de Belgische snelweg. Hobbellig, maar niet zo erg als waar wij ons op hadden voorbereidt. We rijden naar Pinar del Mar, dit is een grote staat zuidwesten van Vinales. Hier stapt het gezin uit. De bergen in hebben we de taxi voor onszelf. Hier worden de wegen wel een stuk slechter, maar onze chauffeur weet alles te vermijden en rijdt lekker door. We rijden door het dorp Vinales, wat veel restaurantjes lijkt te hebben en een kleine markt. Maar we rijden er ook weer uit. Een behoorlijk stuk buiten het centrum worden we voor een bord met Casa Pedro y Enilda gedropt. We moeten over een veld met brokstukken, varkens, kippen, honden en bijna alle andere soorten boerderij dieren naar achteren lopen. Daar achter het hek, bevindt zich een zeer schone, kleine casa midden in de natuur. Landelijker zou je bijna niet kunnen zitten. De vrouw des huizes is alleen en kan geen Engels, dus zij belt iemand die voor ons kan vertalen. We kunnen bij haar fietsen huren, eten, excursies boeken, dus we doen al dit bovenstaande.
Even bijkomen en dan op de fiets naar het centrum waar we rustig genieten van een drankje en kort de markt overlopen. Hier verkoopt bijna iedereen hetzelfde net als in Havana, vooral toeristen souveniers. We fietsen weer terug naar onze casa. We weten kip bij onze eigen casa en dit is overheerlijk. We krijgen vooraf kippensoep wat erg goed uitkomt met mijn buik. Daarna komt er een overheerlijke kippenpoot op tafel, met veel komkommer, sperziebonen, zure bommen, rijst, aardappel, gebakken banaan en bananen chips. Het smaakt allemaal erg goed en wordt vergezelt met verse mangosap. In het donker komen veel insecten te voorschijn, maar hoeveel we geprikt worden valt nog mee. Als toetje krijgen we een stukje kaas met gesuikert fruit. De mevrouw noemt het Papaya, maar het smaakt niet en lijkt niet op Papaya zoals wij het kennen. Het is ontzettend lekker. Na het eten duiken we lekker vroeg ons mandje in. De bedden (2 kleine tweepersoons) liggen nog beter dan onze eigen thuis. Traagschuim en een lekker hard kussen. Overigens is dit ons derde adres met airco. We hebben het getroffen dusver!
Sigaren
De tweede dag beginnen we met een heerlijk ontbijt met heel veel fruit, zoals we gewend zijn voor dezelfde prijs. Hiervoor heb je alles wat je zou willen in een ontbijt. Hier hebben we zelfs Gouda kaas en worst wat iets weg heeft van leverworst. Om 09:00 uur komen er paarden aan de achterkant van de tuin aangereden. Onze geboekte excursie blijkt een privé tour en hij haalt ons dus thuis op. Achter het huis stappen we op de paarden en je rijd meteen de natuur in. Voor mij de eerste keer, ik rijd op Mojito en Jelle op Tequila. Tequila volgt heel rustig en goed. Mojito is iets eigenwijzer, maar het zijn pracht paarden. Je zit overigens aan niemand vast, dus als het paard de benen neemt, ben je weg. Ik kom er al snel achter dat die korte broek niet het slimste idee was. Voor ieder die gaat paardrijden: doe een lange broek aan! Of in ieder geval bedekt tot net boven de knieën. Onze tocht is prachtig, de natuurlijk is hier ontzettend mooi, we zien veel soorten koeien en vogels. Vee loopt hier los.
We stoppen bij een sigaren boer, die ons vertelt hoe het proces daarin verloopt. Terwijl hij uitlegt blijft een heel klein jong katje om aandacht schreeuwen. Ik til het op en geef het wat aandacht, maar dat zorgt er niet echt voor dat hij stiller wordt. Volgens mij moet dat beestje gewoon wat eten krijgen. De man laat zien waar ze de bladeren drogen en hoe ze gerold worden. Hij vertelt dat hij 90% moet verkopen aan de staat. Waar ze in fabrieken worden gerold en klaar gemaakt voor verkoop. De overige 10% laat hij op een speciale manier drogen met verschillende soorten fruit, deze verkoopt hij zelf op de boerderij. Deze mogen we straks proberen. Wat roken?! Wij!? Ja, het lijkt een beetje oneerbiedig om te de sigaar niet eens te proberen. Dus als echte beginners nemen wij een paar trekjes en zijn er dan klaar mee. Jelle koopt hier nog wat sigaren voor vrienden die er wel van houden.
Koffie
Het boeren gaat hier nog zoals wij in de geschiedenisboeken hebben geleerd. Een stel grote koeien trekken een houten ploeg waar de boer op staat voort en het zaaien gebeurd met de hand. Zelfs de wc’s zijn hier nog oude houten hutjes met een houten bak met een gat erin. We vervolgen onze weg met de paarden naar een meertje, waar we de kans krijgen om wat te drinken en de verkoeling op te zoeken. Ik ga heel even pootje baden, maar kleine visjes gaan meteen op m’n voeten af. Ik weet dat mensen in Nederland hier geld voor betalen, maar ik moet er niet aan denken. We gaan het water niet in, maar in de schaduw met een kokosnoot met rum is het ook heerlijk vertoeven. Dan naar de laatste stop. Een boerderij die van alles teelt, maar waar hun focus ligt op koffie bonen. Hij laat ons het proces zien van hoe dit van een besje aan een plant, tot gedroogde en gemalen koffie verandert. Deze man praat een stuk beter Engels dan de andere gidsen van vandaag en hij vertelt het erg leuk. Ook hier krijgen we weer de kans om een drankje te doen, waarna we het laatste stukje met de paarden inzetten terug naar onze casa. Dusver is het een geweldig avontuur. En genieten we van alles wat we doen en zien. We doen het hier wat rustiger aan dan in Thailand, wat ervoor zorgt dat we meer energie hebben en iets meer kunnen genieten van alles wat we meemaken.
El Olivo
Na een paar uurtjes rust in onze casa, nemen we de fietsen weer mee op pad. Vandaag niet eten bij onze casa, maar in het centrum van Vinales. Met handen, voeten en twee vertaal boekjes komen we een heel eind. De dame geeft aan dat we het beste kunnen eten bij El Olivo, een restaurant wat in de Lonely Planet boekjes ook werd aangeraden. Ze spreekt nog veel over Pedro, de naam die ook op de casa staat i.c.m. met El Olivo, dus we denken dat ze een extraatje krijgen voor de verwijzing als wij hun naam noemen. We fietsen richting het centrum en gaan daar nog even op internet in het parkje. Kaartjes in de aanslag, maar het lijkt niet nodig om in te loggen dit keer. Heel gek eigenlijk, waarschijnlijk is hier iets mis mee, maar goed geen vragen stellen, gewoon gebruiken die handel. We lopen hierna naar El Olivo. Hier worden we aan de deur begroet, we mogen onze fietsen aan het hek vast maken. We krijgen hier een hand van de ober en hij stelt zichzelf voor: ‘Pedro.’ Aha! Dit verklaart een hoop. De eigenaar van onze casa werkt hier dus als ober! We hadden dusver alleen Enilda van casa Pedro y Enilda ontmoet. Het menu varieert erg in prijs. We zien wat anders op het menu dan kip en varken en grijpen natuurlijk meteen de kans. Jelle neemt konijn met chocolade saus en ik een biefstuk met serranoham en geitenkaas saus. Vooraf krijgen we een stukje geitenkaas met olijfolie. Hier zijn ze erg trots op en terecht het smaakt heerlijk. Echte harde geitenkaas zoals bij ‘t Geertje, ik heb het gemist! Ze promoten ook de geitenboerderij waar ze de producten vandaan halen, dus dat komt naast de grotten bezoeken, voor morgen op de agenda. Als toetje nemen we gecarameliseerde ananastaart. En ja, dat smaakt net zo lekker als het klinkt. De Duitsers naast ons wilden geen toetje bestellen, maar bedachten zich toen ze zagen wat ons voorgeschoteld werd. Voor het donker duiken we weer op de fiets. Je weet het hier nooit met verlichting en het is toch 15 minuten fietsen.
Grot
De laatste dag in Vinales. Jelle heeft geen zin om naar een afgelegen strandje te gaan. Dus het worden de grotten. Tijdens ons diner gisteren kregen we de locatie van de geitenboerderij van El Olivo, dus we besluiten die ook op te zoeken. Pedro adviseert eerst naar de grotten te gaan, dus dat doen we. Op de fiets gaan we een keer in tegengestelde richting van het stadje. Het is een klimmetje, maar ook een lekkere lange daling. De fietsen moeten op de parkeerplaats en natuurlijk moeten we daar een cuc voor betalen. De grot is even verderop en ons we moeten even wachten omdat er problemen zijn met de elektriciteit. Het probleem is snel opgelost want vijf minuten later kunnen we naar binnen. De grot kent geen gids tour, je loopt een stuk over een geasfalteerd pad met flink wat kunstmatig licht. Nog geen 100 meter verder is er een boottour door de grot. Een motorbootje komt met veel herrie aangevaren. Een echte diesel, dus ook de luchten in die grot zijn erg onnatuurlijk. De gids vertelt niets over de soorten steen, of dergelijke. Hij wijst vooral stenen aan waar hij figuren in ziet. De fooienpot komt langs, maar wij betalen voor dit korte ritje al 5cuc en de beste man heeft niets nuttigs gedeeld, dus voor het eerst doen we er niets in. Het stukje waar je met de boot naar buiten komt is mooi, rijk aan groen. Er zijn veel houten hutjes geplaatst, restaurant, souvenir winkels, etc. Voor het eerst in Cuba vinden we iets te commercieel. Terug, fietsen we langs onze casa voor wat water en een wel verdiend airco moment. Wat is het toch windstil vandaag, zelfs in de grot was het 25 graden. Na ons rustmoment starten we aan 6km fietsen. Ik neem mijn eerdere woorden over de wegen in Cuba terug. Het is maar goed dat dit mountainbikes zijn, want andere soorten overleven deze wegen niet. We fietsen een stuk en zien dan de weg stijl omhoog gaan. Ik twijfel of we er al niet voorbij zijn en stop halverwege. Jelle denkt het ook en we draaien ons om. Helaas , beneden krijgen we toch te horen dat het toch boven is. Bij de tweede poging fietsen we eerst helemaal omhoog. ‘Lanzarote eat your hart out.’ Nee hoor, deze klim is niet te vergelijken. Hij is redelijke stijl, maar vooral de kuilen in het wegdek en de soort fietsen die je voor handen hebt, maken het pittig. Boven zien we een Finca die het zou kunnen zijn. Het lijkt erop dat we hier wat kunnen drinken, dus dat doen we sowieso. Het uitzicht is hier prachtig, maar het blijkt nog steeds niet de geitenboerderij van El Olivo.
Na het drankje fietsen we een klein stukje verder en daar staat het bord dan eindelijk. Het stuurt je naar een weg vol losse stenen, maar daarom heb je een mountainbike! Het is nog best een stukje verder, maar dan zien we het toch eindelijk. Het is een verlaten bende. Niemand verwelkomt ons en we hebben nogwel staan roepen. We besluiten ons om te draaien en in het centrum op zoek te gaan naar een goede lunch voordat we weer terug gaan om de boel weer in te pakken voor de volgende trip. We eten ‘s avonds weer heerlijk bij Pedro y Enilda en delen nog wat gemaakte foto’s van de afgelopen dagen met hen.
