Vakantie tijd! Op 22 oktober is het dan zover. De reis naar Cuba gaat gemaakt worden. Joop en Marie zijn zoals altijd ruim op tijd aanwezig om ons naar Schiphol te brengen, dus is het eerst tijd voor een bakkie koffie. Onderweg naar het vliegveld is duidelijk dat de schoonouders nerveuzer zijn dan wij. Joop maakt nog heerlijk wat grapjes over het vliegen, alleen vinden Jelle en ik dat deel helemaal niet spannend. Ik maak me meer druk over vervoer daar, omdat ik het niet allemaal van te voren heb geregeld. Maar het komt vast wel goed.
De Reis
De reis is iets meer dan 9 uur. Wat blijkt, het entertainment systeem staat niet goed ingesteld. We hebben dus maar 2 films en wat series. Voor mij prima, maar duidelijk niet voor iedereen in het vliegtuig, want er lijkt een gezellige bar te ontstaan links van de rij voor ons. De bier voorraad is al snel op. We krijgen een mooi customs formulier, waarop ik helaas moet aankruisen dat ik medicijnen meeneem het land in. Maar we kiezen op het vliegveld om naar de niets te declareren kant te lopen. Iedereen moet het formulier inleveren en als we niet goed staan, zullen we het vast horen. Maar de beste mevrouw kijkt niet eens, terwijl ze de juiste zijde boven houdt in haar hand.
Eenmaal buiten worden we overspoelt met mensen die Spaans tegen ons praten. Voornamelijk taxi chauffeurs, maar een mevrouw verteld waar we geld kunnen wisselen, dus het lijkt me beter daarmee te beginnen. Na geld te hebben gewisseld nog even aan de Tui dame vragen waar de hop on / hop of bussen zijn. Maar die blijken er niet te zijn en Viazul komt voorlopig niet meer. Dus dan toch maar de taxi in duiken. Voor 36 cuc worden we naar ons hotel gebracht. Een flinke prijs, want met de wisselkosten erbij is dat redelijk vergelijkbaar met 36 euro. De beste man probeert ons verder geen oor aan te naaien en we worden netjes naar ons hotel gebracht.
Alle mooie oldtimers die we onderweg tegen komen, het lijkt een sprookje. Enkel de geur van diesel en andere vieze luchtjes brengt ons terug naar de realiteit. In Varadero komen we op een lange weg te rijden met flink wat resorts, of eigenlijk vooral veel zeer vervallen grote panden. De allerlaatste en grootste die we zien is ons resort voor de komende drie dagen. De kamer ziet er prima uit. Beetje vervallen, maar daar hadden we op gerekend. De bedden liggen prima en het diner is een avontuur.
Resort
Het is lastig te achterhalen wat je opschept en wat warm lijkt, blijkt koud te zijn en andersom. De vruchten sapjes zijn meer pure limonades, dus de rest van de dagen zal het veel water worden. Wat ons meteen opvalt is de hoeveelheid Russen die in dit hotel verblijven. Naast Spaans en Engels, staat alles ook in het Russisch beschreven. De dames zijn net barbiepopjes en de mannen vooral groot, luid en erg ongeïnteresseerd. De Cubanen zelf zijn erg wisselend. Sommige heel vrolijk en behulpzaam, anderen ontzettend chagrijnig. Na het diner toch maar meteen naar bed. Want ook al is het hier 19:30 uur, in Nederland is het alweer 01:30 uur.
Alle boeken geven aan dat Varadero volop toeristisch is. Tuurlijk zien we veel toeristen, maar het lijkt niet vergelijkbaar met Turkije en Spanje. De eerste dag zijn we al om 05:00 uur wakker. Lange leve een jetlag! Na een tijd ontspannen op bed blijven liggen, begeven we ons naar de overvolle ontbijt zaal. Het ontbijt ziet er beter uit dan het avond eten. Met een volle buik gaan we rustig het zwembad opzoeken, want vanmiddag gaan we naar het busstation lopen om de kaartjes naar Havanna te regelen. Het is warm, maar door de wind is het prima te doen. Met de wandelschoenen aan gaan we op pad. Overal waar je kijkt zie je kleine salamandertjes wegrennen. Super leuk gezicht.
Kakkerlak!!
Daarnaast hoor je veel getoeter en geroep. Veel taxi’s, scooters en paard met wagens, iedereen wilt je voor een paar cuc naar het centrum rijden, maar wij willen lopen. Het busstation ligt op ca. 5 km afstand, onderweg komen we in het centrum wat souvenirs marktjes tegen, waar we kort doorheen struinen. Het lijkt hier warmer dan onderweg, waarschijnlijk doordat je hier bijna geen wind hebt. We komen uiteindelijk erg bezweet aan bij het Viazul busstation.
Na even afkoelen in de wachtruimte met airco ga ik in de rij staan om onze tickets te regelen. Helaas kan dit niet voor de hele reis, maar het kan wel voor vrijdag naar Havanna. Daarna zetten we de wandeltocht weer in! Bij terugkomst duiken we meteen het zwembad in voor verkoeling en bestellen een Pinacollade zonder rum. Wat bijzonder is, want hier wordt bijna niets zonder alcohol geschonken. Eenmaal afgekoeld gaan we terug naar de kamer, waar de man met de hamer flink op mij in slaat. Paracetamol, eten en snel naar bed, morgen weer een dag. De volgende dag kiezen we ervoor bij het resort te blijven. Een echt luilekkerand all inclusive dagje. Starten met een vroeg ontbijt, hierna duiken we even lekker de sportschool in. Na het zweten even afkoelen in het zwembad, tijd voor Sabine haar massage, dan lekker lunchen, strand momentje, snack momentje, even afkoelen op de kamer en het zwembad weer in voor het avond eten en weer naar bed. Het niets doen kunnen we niet heel goed, maar we doen ons best en het lijkt dit keer goed te lukken.
Het enige spannende wat die dag gebeurde: nadat de schoonmaak de dekens in een mooi figuur op bed had klaar gelegd werd ik verrast door een ongewilde gast. Een kakkerlak rende bijna over mijn schoot, over het bed. Gelukkig reageerde ik snel, rende naar de kast voor een slipper en bam! Mijn nieuwe huisdier (welke ook vrij snel was) vermoord! Gelukkig kan ik blijkbaar prima slapen met de gedachte van beestjes op de kamer, dus ook de laatste nacht is geen enkel probleem.
“No Rum toerist”
De laatste dag hier zijn we bekend komen te staan als de non-alcoholisten. Iedereen drinkt hier dag en nacht, rum of bier. Gezien wij geen van beide echt te zuipen vinden houden wij het op de ijzige Pinacollada ‘no rum’. En schijnbaar wordt dat steeds lachwekkender, maar goed we krijgen een vriendelijke lach en duim als we het bestellen. Nog een ochtend aan het zwembad en we mogen inpakken. Om 12 uur uitchecken en om 16 uur de bus naar Havanna. Gelukkig kan de bagage in de luggage ruimte staan en blijven onze all-in bandjes gewoon om. Dus we kiezen ervoor nog t/m de lunch te blijven. Jelle zit een beetje vast en gezien Sabine haar ervaring, neemt hij ook nog een massage. We moeten immers toch nog even tijd doden. Leuk weetje: tijdens de maaltijden hebben we een favoriet gerecht. Een oude bekende: rijstepap. Als we thuis zijn maar eens uitzoeken hoe we dat moeten maken! Het ziet er niet uit, maar jamjamjam! We gaan twee uur van te voren naar de bus lopen. We beginnen met lopen want voor ons hotel wordt een doodgewone taxi voor 10 cuc aangesmeerd en omdat we weten dat begin centrum 5 cuc is met paard en wagen, vinden we dat teveel. Dan liever kijken welke bijzondere taxi’s we onderweg aangeboden krijgen. We zijn nog geen 100 meter verder en er komt een cabrio oldtimer aangereden, voor 7cuc naar het busstation, dat lijkt er meer op! In nog geen 10 minuten zijn we op plek van bestemming.
Viazul
In het busstation is er een duidelijke scheiding van lokals en toeristen. Als toerist bij de lokal balie wordt je niet eens aangekeken. Gelukkig wijst de wc dame ons naar de juiste balie. Wc papier krijg je overigens pas wanneer je genoeg fooi geeft aan de wc dame, die de wc’s overigens niet schoon houdt, want deze zijn toch een partij smerig! De busrit is fantastisch, wat een natuur! We rijden ook door Matanzas, waar we de eerste ‘echte’ Cubaanse huizen zien. In principe missen de meeste een goed likje verf, maar zien er verder redelijk uit. Al rijdend komen we ook een aantal verschrikkelijke flats tegen, waarvan je kan afvragen of er wel genoeg steunmuren inzitten. Het is een stuk verder rijden dan we dachten, maar we komen gelukkig nog net voor donker aan.
