We zijn er (19 oktober 2017)! Met de heerlijke luxe van Eva Air gevlogen, mooi flatscreen per stoel met ruime keuze uit films, series en spelletjes. Eten waarvan we niet wisten dat het in vliegtuigen van die kwaliteit kon, alles inclusief. Misschien is het normaal, maar naast mijn Ryan Air ervaringen toch wel een groot verschil. De taxi rit was erg lang, normaal zou je er in 30 min zijn. Nu toch 1,5 uur later door alle wegblokkades ter voorbereiding van de crematie van de Koning. De herdenking ceremonies starten 25 oktober 2017.
Het hotel, een plaatje. In het oude centrum, mooie tempels zijn we al tegengekomen onderweg, veel op loop afstand te doen. De stad zit al onder de versieringen met zwart/ wit (vaak al grijze) linten en onwijs grote billboards met afbeeldingen van de overleden koning. De kamer is ontzettend mooi in oude stijl.
Lekker te voet op pad. Het paleis is gesloten en rondom volledig afgezet. Iedereen in het zwart gekleed met gele bloemenkransen en de straten bezaaid met militairen en politie. Op aanraden van de receptie van het hotel richting de bloemenmarkt gelopen. Waar voor de speciale gelegenheid een boog van bloemen wordt gemaakt door tig vrijwilligers! Misschien dat hij morgen avond af is, dan gaan we zeker kijken, het is om de hoek.
Oow betreft het weer, het is nog steeds boven de 30 graden en dat terwijl het al 20.00 uur is nu. Vanmiddag vrijwel heldere hemel, waar we helaas weinig van hebben kunnen genieten.
Dag 2
Dag twee zit er al weer op. Vanochtend ons ontbijt. Een restaurantje met maar drie tafels. (Normaal zouden er op deze oppervlakten wel 15 staan. Aan het water, uitkijkend op de mooie tempel Wat Arun.
We dachten na het ontbijt eerst meer de veerboot naar Wat Arun te gaan, maar tijdens het ontbijt werd duidelijk dat naast de wegen ook de rivier geblokkeerd was voor vervoersmiddelen. Dus dan toch maar lopend de stad in. Wandelen, wandelen, wandelen. Waren er gisteravond veel Thaien in het zwart, nu stonden ze in de bloedhitte met zijn alle in een rij te wachten. De generale repetitie voor aanstaande woensdag. Uiteindelijk besloten we een museum in te gaan over de geschiedenis van Thailand. De propaganda van het ‘fantastische’ volk, ‘hele mooie’ tradities, ‘amusante’ poppenkasten en ‘betoverende’ danseressen kwam duidelijk naar voren. Niks mis mee toch, zeker niet in deze tijden. Wij hebben ons met de Engelse vertaling in de walkmans kostelijk vermaakt.
Vervolg naar Khoa San Road, walhalla voor backpackers. Hier blijken wij dus niets mee te hebben. Druk, toeristisch, maar wel wat minder zwart. We hebben heerlijk gegeten en zijn de tocht vervolgd.
Op de terugweg naar het hotel bleken de veerponten weer te varen. Dus hop, de boot op richting Wat Arun. Thonburi heet het aan de overkant van de rivier. Hier langs duidelijk armere straten richting Wat Arun gelopen. Eenmaal aan gekomen moest ik me uit respect voor het geloof in een lange broek en vestje hijsen. Niet makkelijk, gezien ik door de warmte vandaag doorweekt ben van het zweet.
Bij Wat Arun bood een man aan onze gids te zijn voor 140 baht(€3,10). De man was zo’n 75 jaar (schatten wij), sprak goed Engels en wist ons veel te vertellen over de reis van de Budda.
Terug bij het hotel zijn we snel nog even het zwembad ingedoken tijdens zonsondergang voor de nodige verkoeling. Daarna opnieuw eten bij het hotel. Dit keer hadden we het restaurant voor ons twee allen. Privé chef en borden voor heerlijk ‘Royal’ Thais eten met kerstverlichting aan de pier. Het was genieten!
Dag 3
Bangkok, 22-10-2017
Vanochtend besloten we naar Chinatown te lopen. Volgens een medewerkster een leuke plek en veel dingen te zien.
De bloemenmarkt kwamen we weer tegen, dit keer was het pracht en praal af. Zie de foto’s, ongekend zoiets. Hierna was het zwoegen in de hitte door smalle straatjes, veel waggelende oude Thaitjes en luchtjes die we gelukkig niet veel kennen in Nederland. Na 1,5 uur zijn we, doorweekt van het zweet, maar wat gaan drinken bij Starbucks. Lang leve de westerse airco!
Hierna door richting het treinstation om onze treintickets van vanavond op te halen. Voordat we het trein station vinden, komen we eerst een tempel tegen. Wat voor mij inhoud: een toilet vinden, om me met mijn bezwete plakkerige lichaam in een lange broek en lange mouwen te hijsen..
In de tempel staat een enorme Gouden Budda beeld, het is een enorme toeristische attractie, maar dat interesseert de Thai niet, zij bidden gewoon door alsof het niets bijzonders is.
Een paar straten en risicovolle oversteekplaatsen verder treffen we dan toch het station. Direct besloten, dit takke eind wordt vanmiddag lekker door een taxi afgelegd ipv onze voeten.
Op weg terug heerlijk Thais gegeten en op zoek naar de pier, met de boot terug lijkt ons een goed idee. Maar waar is die pier. Ook deze kunnen Thaien soms goed verstoppen. De eerst volgende straat inks, daar moet het zijn volgens de kaart. Maarja, wat is hier een straat? ‘Nee, dit smalle steegje niet. Waar die auto uitkomt, laten we daar ingaan.’ Ook dat steegje wordt steeds smaller, het valt ons op dat ze ergens fikkie aan het stoken zijn. Maar wat we tegen kwamen had geen van beide kunnen bedenken. Een soort Chinees (ja Chinees, geen Thai’s) offerfeest! Honderden Chinezen en Thaien in het wit! (Na twee dagen zwart best gek) Een grote vuurkorf pal naast een soort pier, waar absoluut geen boot veilig kan aanhaven. In het midden van de menigte een aantal soort gigantische kaarsen, asdeeltjes vliegen door de lucht. Veel ouderen die in gebed gaan. Alle omringende straatjes voor met mensen en kraampjes waar je je kont niet kan keren. Bijzonder om mee te maken, zeker door er zo tegenaan te lopen.
Na dit avontuur de volgende pier opgezocht, waar het even wachten was op een plekje op de boot. Veilig terug in het hotel werden we blij verrast door Chakrabongse Villa’s, waar we tot eind van de middag nog heerlijk gebruik mochten maken van het zwembad en een douche/ badkamer ernaast. Super locatie, super vriendelijke medewerkers en topservice.
Maar het avontuur was nog niet ten einde. Door alle wegblokkades kon de taxi niet komen. Het hotel heeft een tuktuk geregeld om ons naar het station te rijden. Verschrikkelijke ervaring, zelfs Jelle vond de bestuurder te agressief rijden! We zigzagte door het verkeer heen, alsof we een trein moesten halen. (1,5 uur te vroeg). Wat ons eerder niet onwijs opviel, maar nu wel, was de smog. Al die uitlaatgassen van auto’s en tuktuks die gassen, remmen, gassen, remmen, allen alsof hun leven er vanaf hangt om die ene minuut eerder aan te komen op hun bestemming. Maar hè, we zitten nu in de nachttrein, dus we zijn heelhuids aangekomen. Tuktuks, niet voor herhaling vatbaar.
De banken worden hier nu omgebouwd tot bedden, dus wij gaan zo onze oogjes toe doen. Morgen, Koh Phangnan!
Het is nog een lange rit voor de boeg. Vertrek met de trein in Bangkok was om 19.30 uur, dan arriveren we in Surathani om 07.00 uur, dan om 08.30 uur de bus naar de kust, direct door op de boot om uiteindelijk om 11.45 aan te komen. We hebben bij het zwembad voor vertrek toch snel even een bungalow geboekt.
De volgende paar dagen brengen bij door in een Castaway Beach Bungelow, geen airco, met wel op het strand en voor maar €12,50 per nacht per persoon!
